Jij werd geboren met een glimlach. Je was en bent een positieve jongen, zo iemand die fluitend door het leven gaat. Niet per se omdat het allemaal vanzelf gaat, maar omdat je het talent hebt om te zoeken naar het goede in het leven, omdat je optimistisch bent en vol doorzettingvermogen.

Ik zeg dit graag, ik wil het vaak roepen en herhalen en tonen aan mensen rondom ons. Enerzijds omdat dat allicht een kenmerk is van mama’s, anderzijds en vooral omdat het zo vaak anders is geweest. En omdat sommige mensen helaas nog steeds eerst kijken door de bril van “niet kunnen, anders zijn, dus…”

Laat me je verhaal vertellen, het is een verhaal van veel mensen, van veel ouders, spijtig genoeg. Ik deelde enkele dagen geleden de spreuk: “Don’t let others who don’t understand your child’s struggles, make you doubt your parenting.” Deze kwam binnen, ik heb het vaak wel gedaan.

Als kleuter was je heel aanwezig, je deed soms goed mee in de klas, en soms helemaal niet. Je kon heel vrolijk zijn, je kon fel boos of verdrietig zijn. Je deed dingen graag op jouw manier en pas achteraf begrepen we dat je steeds op zoek ging naar een manier om mee te kunnen, net omdat sommige dingen je motorisch niet lukten. Je werd boos omdat je niet aan de kapstok kon in de kleuterklas en omdat het je niet lukte je jas goed aan te doen. En de juf werd boos omdat je jas buiten nog openstond en je nooit je wantjes aandeed. Maar eigenlijk kon je dat niet en wou je gewoon spelen en je amuseren. En oefenden we ons thuis daar stuk op, met veel frustratie tot gevolg.

Het kwam in kleine absurde dingen, zoals niet kunnen springen,… naast voor de rest een volkomen normale ontwikkeling. En het werd duidelijker in het laatste kleuterklasje en eerste leerjaar bij fijn motorische opdrachten zoals tekenen en nadien schrijven. Je temperament overschaduwde je strijd om mee te kunnen. Niemand zag het echt en tegelijkertijd dachten zovelen, zo snel al, vanalles te zien: ADHD, autisme, het meest stoute kind van de school ooit, koppig,… Ik voelde onmacht, ik wou het vaak zo graag uitschreeuwen: “Zie mijn kind, hij is niet slecht, hij doet zijn best, er is een reden waarom hij zo doet, maar laten we proberen hem te helpen en rustig kijken wat er aan de hand is.”

 Hij kon er boos om worden en ik ook, beiden gevangen in ons onrechtvaardigheidsgevoel. Hij wou tonen dat hij geen stoute jongen was en echt per ongeluk andere kinderen omver liep.

Ik wou tonen dat ik wel zag dat er iets was, maar steeds de strijd moest aangaan tegen absurde meningen en diagnoses door mensen die absoluut niet geschoold waren om dit te stellen.

Ik wou uitschreeuwen dat ik het wel zag en dat ik er continu over nadacht en oplossingen zocht, dat we er echt mee bezig waren. Maar dat we ook gewoon probeerden gelukkig te zijn, met ons prachtgezin.

Toen de diagnose “Dyspraxie” kwam, was dat een opluchting voor jou. “Ik ben niet slecht en stout, er is een reden.”

Toen de diagnose “Dyspraxie” kwam, was dat een bevestiging voor mij, en een opluchting om het voordeel voor jou te zien.  Maar het was ook pijnlijk, want waarom opende een term plots meer deuren, waarom gaf dit plots meer begrip? En tegelijkertijd was er nog steeds de strijd om mensen te laten begrijpen wat hier echt aan de hand was.

Dyspraxie is een raar gegeven, je bent ook een kei om dingen te verbergen. En je hebt zoveel talenten. Maar wat voor iedereen normaal is en makkelijk,  is of was voor jou moeilijk (iets in een atlas opzoeken, recht in de rij lopen, op je hurken zitten, fietsvaardigheid, schrijven…). We hebben samen een weg gegaan en je staat er nog steeds. Je bent nog steeds goedlachs, optimistisch, geweldig. Ik ben zo trots op je. En ik voel nog steeds de nood dat eerst te zeggen en heb nog steeds dat fragiele gevoel dat mensen door bepaalde tekorten jou niet zien.

Ik ben blij dat er nu meer aandacht is voor dyspraxie, dat er duiding gegegeven wordt over wat dit echt inhoudt. Een pad dat wij vaak alleen gelopen hebben, gelukkig met wel een paar sterke ondersteuners zoals scouts, hechte vrienden en je school.

Ik hoop dat we door meer kennis van mogelijke nadelen die mensen hebben, meer begrip kunnen opbrengen. Maar ik hoop ook dat er door meer kennis niet meer diagnoses gaan geplakt worden, gewoon omdat we het denken te herkennen. En dan weer met oplossingen aandraven waardoor ouders en de persoon zelf denken dat ze niet goed bezig zijn. En dan heb ik het niet alleen over dyspraxie, maar ook over andere diagnoses.

Eigenlijk moeten we leren kijken naar elkaar met een veel openere blik, nog steeds . Wie ben jij met je talenten en daarna je gebreken. Hoe kan ik je bewonderen en zien wie je echt bent. Hoe kan ik gewoon zien dat iedereen zijn best doet om er te zijn, om te leven en erbij mag horen op zijn manier.